LOSER

“You just have to get through high school. High school sucks for anyone who’s the least bit different. But then there’s college, and then out in the real world, you’ll find where you belong.”

Dr. George O’Malley
(Grey’s Anatomy; Season 2 Epidode 22)

Sa totoo lang hindi ako naging masaya nung highschool. Wala akong kwentong maibabahagi sa inyo na espesyal tungkol sakin nung highschool. Isa lang akong simpleng estudyante. Ginusto kong maging gwapo pero laging mas may gwapo sakin, Sinubukan kong maging matalino pero lagi pa rin akong nasa listahan ng mga bobo, Sinubukan kong maging henyo sa Math pero bumagsak pa rin ako. LOSER AKO! Walang espesyal sakin… Isa lang akong ordinaryong estudyante na walang special highschool stories.

Pagkagraduate ko ng gradeschool mula sa isang public school, ipinasok ako sa isang prestisyosong eskwelahan para doon maghighschool. Bibihira lang ang nakakapasok dito dahil sa bukod sa kelangan mong maging matalino kelangan din na kaya mong bayaran ang tuition fee dito. Medyo mabigat sa bulsa pero sulit naman.

First day of School, kulang na lang gayahin ko ang sayaw sa Rexona. Let’s do the first day high dahil sa excitement. Ayun ayos naman naitapak ko na rin ang aking paa sa ekwelahan na pang-mayaman. First year at First day of classes pa lang ramdam ko ng hindi ako belong sa sosyal kong kamag-aaral. Nanliit ang tingin ko sa sarili ko. Sa eskwelahan ng mga Conio ako lang ang nag-iisang Jologs.

COOL KIDS VS. THE LOSERS

Kabilang ako sa mga grupong Losers, mga below-average na mag-aaral, hindi mapera, jologs pumorma, basted sa mga chicks, mga hindi katalinuhan, mahina sa sports, mga basura. Pilit kong nilalaban ang mga Cools Kids, nakikipagsabayan sa kanilang kakayahan pero nagsawa na ako’t bigla na akong sumuko. Wala na! Loser talaga ako. Pikit mata kong tinanggap na kahit kailan hindi ko mapapantayan ang mga nilalang na to, umupo ako kung san naka-assign ang upuan ko malapet sa basurahan. Nanahimik ako, nag-iisip, humihikbi, Ayun dun na ako nagsimulang maging Emo.

Ikaw magsusulat? Oh c’mon! eh ang tanga tanga mo, pano ka magsusulat?

Hindi lantarang sinabe pero yun ang naramdaman ko kaya hindi ko tinangkang magsulat sa School Paper namin nung Highschool dahil para lang yun sa mga matatalino, walang place ang katulad kong obobs dun. Isang beses ko lang nakita ang pangalan ko sa School Paper namen, at yun ay nung nagsecond place ako sa Oration. Dun lang ako magaling, tanga ako sa english pero maarte ang diction ko, Dun lang ako pwedeng makipagsabayan, Dun ko lang pwede maipakita ang kakayahan ng isang Jologs na Bobo pero hanggang 2nd place lang ako.

Mahilig akong magsulat, mula pa nung nakahawak ako ng crayons, isunulat ko na ang sa tingin ko noon at spelling ng pangalan ko. “ACKDNA” yan ang nakasulat sa wall sa bahay namin sa probinsya na hanggang ngayon ay hindi pa rin nabubura, “ACKDNA” malayo sa totoong spelling ng pangalan ko. Dun siguro ako kinakitaan ng magulang ko na balang araw magiging outlet ko ang pagsusulat. Masaya ako kapag nagsusulat ako, narerelease ko ang frustrations ko, mga hinanakit ko, ang mga kadramahan ko. At dahil hindi ako napagbigyan ng pagkakataon ng magsulat sa School paper namin kuntento na ako sa mga sinusulat ko sa mga huling pahina ng notbuk ko, masaya na ako’t nakakapagvandal ako sa CR sa school, okay na ako kahit hanggang sa tissue paper lang pwedeng ilathala ang mga sinusulat ko.

Sampal sa isang taong gustong magsulat ang masabihang wala akong karapatang magsulat, dahil tanga ako’t wala akong pwede isulat kundi mga bagay na nakakalibog. Nagtapos na ako ng highschool pero ganun parin ang pakiramdam ko. Pero hindi ako sumuko, walang kinalaman sa literatura o mga eklavu ang kurso ko, wala akong pormal na pag-aaral sa pagsusulat maliban na lang sa mga natutunan ko nung gradeschool at highschool ako.

Lolokohin ko lang ang sarili ko kung sasabihin ko na AYOKONG MAGSULAT. hindi na ako highschool, malaya na ko, wala ng magsasabe sakin ng hindi ako pwedeng magsulat. Karapatan kong ipahayag ang mga nararamdaman ng aking damdamin, malaya akong ipahiwatig ang nais kong sabihin. Kaya ayun gumawa ako ng blog. Ang dating nanliliit sa sarili ngayon ay lumaki ang self-esteem, ang dating walang karapatang magsulat ngayon ay sinasabihang magaling. Lumaki ng lubusan ang ulo ko dahil sa mga papuri nyo. Dahil dyan napag-isip isip ko hindi na muna ako titigil sa pagblablog. Nag-uumpisa pa lang ako at magiging Loser lang ulet ako kung titigil ako. Marame pa akong isusulat, Marameng araw pa ang ating Pagsasamahan.

Eto ang aking entry para sa ika-isandaang araw ng TANGINANG ALIEN sa Blogosphere. Maligayang Pasko!

There are two kinds of people in this world – winners and losers. Inside each and everyone of you, deep inside the core of your being is a winner waiting to be awakened and unleashed upon the world.

-Little Miss Sunshine